Salta

Salta en omgeving (29-1 t/m 08-02)

De eerste dag in Salta hebben we niet zo veel gedaan, behalve genoten van het weer, lekker op het terras gezeten, wat winkeltjes bekeken en bedacht waar we onze dagen mee zouden vullen. Als eerste: paardrijden! In Argentinië zie en hoor je overal over de gaucho's en het landschap is prachtig dus ik als (ex-)paardenmeisje had dit hoog op mijn to do lijstje staan. Koen twijfelde nog een beetje, hij ging niet zomaar op 'dat ding' zitten. Hij had echter voor de reis beloofd dat als het een mooie omgeving zou zijn en ik het echt heel graag wilde, hij mee zou gaan, dus aan die belofte heb ik hem gehouden. Achteraf vond hij dat totaal niet erg, want wat een bijzondere ervaring was dit. Ook Koen vond het echt leuk. We gingen samen met een ander koppel (zij oorspronkelijk Argentijns, hij Nederlands) en een gids de natuur in. De plekken waar je dan komt en het uitzicht dat je dan hebt is ongelofelijk. Het is ook een heel andere manier van rijden (bijvoorbeeld sturen met 1 hand), wat ook leuk om mee te maken is. Ik heb zelfs een stukje over de uitgestrekte bergtop mogen crossen :) Echt genieten! Daarna hebben we met zijn vieren nog gezellig een drankje gedaan en een heleboel tips over wat te doen in Salta van onze mede-gaucho's mogen ontvangen.

De dag daarna zijn we eerst gaan zwemmen bij een openbaar zwembad tussen de locals. Daarna zijn we langs verschillende autoverhuurbedrijven gegaan, want het is niet zozeer Salta zelf dat bijzonder is, maar vooral de omgeving daar omheen. Je kunt dat zien door tours te boeken en zo met bussen de omgeving te verkennen, maar je bent natuurlijk een stuk vrijer als je zelf met de auto op pad gaat. We hoopten ook twee medereizigers te kunnen vinden, zodat we de kosten konden delen. Dan zou het niet alleen een stuk leuker en vrijer zijn om met de auto te gaan, maar ook goedkoper. Via Facebook hadden we al contact gehad met Rianne. Ik heb twee maanden met haar samen gewoond in Amsterdam, zij is nu ook door Zuid-Amerika aan het reizen en ze wilde graag mee. Daarnaast hadden we Matt leren kennen in Mendoza en hij zou op woensdag in Salta aankomen, dus stiekem hadden we onze hoop op hem als vierde persoon in de auto gevestigd. Samen met Rianne hadden we een leuke route van 6 dagen uitgestippeld en een betrouwbaar bedrijf uitgekozen. Toen we het plan op woensdagavond aan Matt voorlegde, was hij meteen enthousiast. De roadtrip kon beginnen!

Donderdagochtend vertrokken we vroeg in de ochtend in onze Chevrolet Classic naar Huamahuaca. Daar in de buurt ligt de 14-kleurige berg (Hornocal). Het was meteen een prachtige rit, slingerend door de bergen in een hele groene omgeving. Hoe dichterbij we kwamen, hoe droger het werd. Ongelofelijk mooi om te zien hoe snel het landschap kan veranderen en hoe mooi de verschillende typen landschappen zijn. Rond het einde van de middag kwamen we aan in Huamahuaca, waar we zouden slapen. Eerst moesten we op zoek naar een hostel waarbij we ook onze auto konden parkeren, want de dame van het verhuurbedrijf had ons ervoor gewaarschuwd dat als we de auto ’s nachts op straat zouden laten, het reservewiel wel eens gestolen zou kunnen worden. Het viel nog niet mee om een niet al te duur hostel te vinden, maar uiteindelijk vonden we iets waar we allemaal blij mee waren. Het was inmiddels te laat om nog de berg op te gaan, dus besloten we wat rond te lopen in het dorpje en op zoek te gaan naar een plek waar we konden eten. Toen bleek dat 2 februari uitgerekend een van de plaatselijke feestdagen was. Een optocht met paarden, kinderen die (heel erg valse) muziek speelden, priesters en noem maar op trok door de stad. Dit ging zo ongeveer de hele avond door. We kozen een restaurant met een menu van de dag en hebben ons daar vooral vermaakt met het gedrag van de serveerster. Het is moeilijk te omschrijven, maar laat ik het erop houden dat ze niet bepaald geschapen was voor een beroep in de dienstensector. Daarna hadden we nog wel zin in een drankje en vonden we een superleuke bar met live muziek. Het was echt een bar met de sfeer en de uitstraling zoals je die in Zuid-Amerika verwacht. Top dus!

Op vrijdagochtend wilden we op tijd de berg op, want we hadden gehoord dat de kleuren van de berg het mooist zijn als je in de ochtend gaat. We konden met onze auto niet de berg op vanwege het slechte wegdek en de steile hellingen, maar de mensen van ons hostel hadden ons verteld dat je gewoon naar een pleintje moest lopen en dat daar mensen met 4x4 auto’s zouden staan om ons tegen een kleine vergoeding naar boven te rijden. Toen we daar aankwamen hoefden we niet eens op zoek, er kwam gelijk iemand op ons af om ons een rit aan te bieden. Het was een 4x4 pick-up, dus wij wilden natuurlijk achterin de bak zitten. Supergaaf om zo de omgeving aan je voorbij te zien gaan! De berg zelf was ook ontzettend mooi, met allemaal driehoekige vormen en verschillende kleuren. Veertien hebben wij er echter niet kunnen ontdekken (misschien jullie wel op de foto’s). Toen we weer beneden waren vertrokken we met de auto richting Purmamarca. Op de weg daar naartoe kwamen we langs een Inca ruïne. Dit was wel leuk om te zien, maar niet heel erg indrukwekkend. Purmamarca zelf bleek een heel klein dorpje te zijn waar niet veel te doen was. We hebben hier wel het goedkoopste hostel ooit gevonden: 100 peso per persoon per nacht (17 peso is 1 euro ongeveer). Daar moet ik wel bij zeggen dat er slechts 1 douche en toilet was voor het hele hostel en wc papier niet bij de prijs was inbegrepen, maar ach, voor 1 nacht was het prima. De volgende ochtend hebben we een wandeling gemaakt langs/door de 7-kleurige berg van deze Purmamarca. Deze vonden we misschien nog wel mooier dan Hornocal, omdat je je hier echt in het landschap bevindt, terwijl je bij Hornocal alleen uitzicht op de berg hebt. Vanaf Purmamarca was het daarna ongeveer een uur rijden naar Salinas Grandes, een grote zoutvlakte. Dit was echt heel apart om te zien. Vooral als je aan komt rijden, want je rijdt vanuit een erg droog landschap met bergen recht op een enorme, witte vlakte af. Bijzonder wat voor rare fratsen de natuur soms uithaalt. Daar hebben we een paar empanadas op en toen begonnen we aan onze rit naar Salta. Wat een hel was dit. De hele weg was onverhard en liep door de middle of nowhere. Uiteindelijk duurde het ongeveer 6 uur om weer terug te komen in Salta en daarbij hadden we ook nog een ster in de voorruit opgelopen. Iedereen was behoorlijk chagrijnig deze avond, dus besloten we in het hostel snel een pasta te maken en op tijd naar bed te gaan.

Zondag gingen we eerst langs het busstation om tickets voor de bus te kopen. Matt, Koen en ik gaan namelijk vandaag (woensdag 8 februari) naar Iguazu (de watervallen) en Rianne wilde dinsdagavond naar Bolivia vertrekken. Toen de tickets binnen waren, dachten we dat het verstandig was om even langs het verhuurbedrijf te gaan om de scheur in de ruit te laten zien. Wellicht was het goedkoper om dit nu te laten maken, in plaats van de hele ruit te vervangen. Daar bleek dat de scheur al te groot was en de ruit zou sowieso moeten worden vervangen, dus we konden net zo goed door rijden. Dus: op naar het zuiden, Cafayate! Deze weg was gelukkig helemaal verhard en bovendien ontzettend mooi. Over deze roadtrip in het algemeen kunnen we wel zeggen dat het meestal niet zozeer gaat om de bestemmingen, want dat zijn gewoon kleine dorpjes, maar vooral om de weg er naartoe. Wat een indrukwekkende landschappen! Elke dag stopten we ergens onderweg voor lunch en het leek elke dag mooier te worden. Dus ook deze rit prachtige landschappen en bijzondere natuurverschijnselen. We waren best op tijd in Cafayate (rond 14:00 uur) en we hadden gehoord dat dit plaatsje net als Mendoza bekend staat om haar wijnen, dus op naar de wijngaarden! Na een paar heerlijke glaasjes wijn en een ijsje in de zon, waren we weer helemaal opgeladen. We hebben even door Cafayate gelopen, wat gerelaxed in het hostel en ’s avonds een heerlijke steak gegeten.

Maandag stond weer een lange rit op een onverharde weg naar Cachi gepland. Nu waren we er op voorbereid, dus ging het allemaal prima. Ook hier weer hele mooie, bijzondere dingen gezien, maar deze rit was denk ik het minst bijzonder van allemaal. Cachi zelf is een klein dorpje, een prima uitvalsbasis voor een overnachting, maar niet heel bijzonder. Hier hebben we dan ook niet veel meer gedaan dan een begraafplaats bezocht, pizza gegeten en een James Bond film gezien. Dinsdag begonnen we aan onze laatste rit, terug naar Salta. Op een bepaald moment kwamen we weer een heel bijzonder natuurverschijnsel tegen: dikke wolken die rond de bergtoppen hingen en een weg die daar recht doorheen liep. We reden dus letterlijk door de wolken. Heel apart, maar ontzettend mooi. Vooral de constante tegenstellingen zijn echt heel indrukwekkend. Het landschap rondom Cafayate was roodachtig en super droog, en nu reden we door een groene vochtige vallei. Uiteindelijk waren we redelijk op tijd in Salta, hebben we de auto afgeleverd (de scheur in de ruit bleek ons bijna net zoveel te kosten als het huren van de auto zelf, maar ja, so be it) en de lekkerste steak ooit gegeten in – lekker nationalistisch - Café van Gogh. We hebben nog even nagepraat en nagenoten van onze trip, Rianne uitgezwaaid en toen heerlijk uitgeslapen.

Vandaag hebben we een rustig dagje. Om 17:00 uur gaat onze bus naar Iguazu (de watervallen). Tot die tijd gaan we wat research doen voor wat we daarna willen doen en naar een museum. We blijven drie dagen in Iguazu, zodat we voldoende de tijd hebben om de watervallen te bekijken en ook even tot rust te komen (en onze was te doen, haha). Daarna gaan we verder door Brazilie. Hopelijk gaat alles in Nederland goed. Tot snel!

P.S. Ik weet niet zeker of het uploaden van de foto's is gelukt, de WiFi is niet al te best. Anders volgen ze later.