Avonturen met Melissa

Blog 6 – Avonturen met Melissa

Een tijd geleden alweer sinds de laatste blog!

Op 7 maart vlogen we vanuit Rio de Janeiro naar Auckland. De reis ging beter en sneller dan verwacht. Toen we in Nieuw-Zeeland aankwamen voelde dat voor ons gelijk als thuis komen. Niet alleen het uiterlijk van de auto’s, huizen, wegen, etc. deed Westers aan, maar ook de ontzettend hartelijke ontvangst door André en Helen zorgden daarvoor. Echt super fijn. De eerste dagen in Auckland hadden we best last van een jetlag, waardoor we erg vroeg in de avond al moe waren. We hebben die dagen dan ook vooral doorgebracht met bijkletsen met André, Helen en Anouk (Koen zijn oom, diens vriendin en dochter) en de stad een beetje verkend.

Op zondag (12 maart) zijn we een dagje naar het eiland Waiheke gegaan, ongeveer 30 minuten varen vanaf Auckland. In het begin vonden we het maar koud in Nieuw-Zeeland (we waren natuurlijk enorm hoge temperaturen gewend vanuit Zuid-Amerika en het regende de eerste dagen hard en bijna non-stop), maar deze dag was het heerlijk weer. Als de zon hier schijnt, voelt het gelijk super warm aan, omdat er een gat in de ozonlaag zit. We hebben dan ook echt genoten van de mooie stranden. Wat ons ook gelijk op viel is hoe ontezttend vriendelijk de Kiwi’s (mensen uit Nieuw-Zeeland) zijn: iedereen wil met je kletsen en je helpen als dat nodig is. De avond sloten we af met een lekker biertje in een pub in Kingsland met Anouk.

Dinsdag (14 maart) gingen we samen met Anouk en André een dagje snorkelen op Goat island. In eerste instantie dachten we dat het wel zonder wetsuit zou kunnen, maar toen we eenmaal in het water lagen waren we toch enorm blij dat we er twee hadden die we konden delen. Het water was koud, maar ontzettend helder en we zagen allerlei mooie vissen. Koen en ik hadden nog het geluk om een ‘Giant Boarfish’ te zien, die zichzelf volgens de dame van het verhuurbedrijf maar drie keer per jaar laat zien. De zon scheen goed, dus de ideale situatie om op de terugweg nog even een terrasje te pakken. We hadden de grootste lol, en toen we een kraampje met ‘free stuff’ tegen kwamen kon de lol helemaal niet meer op. ’s Avonds keken we (tot grote blijdschap van André) een horrorfilm. De hele buurt heeft hiervan mee kunnen genieten, want na de film kwam André met een eng masker op zijn gezicht uit het donker op ons af geslopen, met het nodige gegil tot gevolg. Wederom lachen, gieren, brullen.

Daarnaast zijn we op zoek gegaan naar een auto waarmee we Nieuw-Zeeland konden gaan verkennen. We hadden een aantal goede opties en daarmee spraken we op woensdag (15 maart) af om de auto te bekijken en een proefritje te maken. We kochten een Honda Odyssey uit 2001 en doopten haar ‘Melissa’. Het is een soort busje waarvan de achterste autostoelen eruit zijn gehaald en vervangen door een matras, zodat we er ook in kunnen slapen. De rest van de dag hebben we wat boodschapjes gedaan en gezorgd dat we ready to go waren. In de avond hebben we André en Helen mee uit eten genomen, om ze te bedanken voor de afgelopen week. Het was top om een week bij/met hen door te brengen, omdat we ze normaal gesproken natuurlijk niet zo vaak zien. André is de afgelopen jaren wel een paar keer in Nederland geweest, maar we vonden het heel fijn om ook Helen en Anouk nu beter te leren kennen.

Donderdagochtend (16 maart) kon onze roadtrip dan eindelijk beginnen! We vertrokken in noordelijke richting en reden via Whangarei en de Bay of Islands naar Paihia, een leuk kustplaatsje met een mooi strand en uitzicht. Onderweg zagen we al mooie watervallen, Maori-dorpjes, en het ontzettend groene landschap van Nieuw-Zeeland. In Paihia konden we niet echt een campsite naar onze zin vinden en dus besloten we op een camperparkeerplaats midden in het dorpje te slapen. Helemaal lekker was dat niet, want we waren erg alert op geluiden om ons heen en er niet helemaal van overtuigd of dit wel toegestaan was. Maar goed, de eerste nacht zat erop en het kon vanaf nu alleen maar beter worden!

De volgende dag keken we nog wat rond in Paihia en daarna gingen we op weg naar Maitai bay. Tijdens de rit namen we geregeld een afslag om van de mooie plekjes in de Bay of islands te genieten. Uiteindelijk kwamen we gelukkig wat vroeger in de middag aan op de camping in Maitai bay. André had ons verteld dat hier een mooie DOC (dat zijn basic campsites die door het hele land te vinden zijn, meestal met koude douches, brrr) te vinden was en dat was geen woord te veel gezegd. Wat een uitzicht en wat een mooie omgeving om in rond te lopen! Dit was de eerste echte relaxte kampeermiddag en –avond, met een grote fles bier, onze klapstoeltjes en koken op de gaspitjes. Nooit gedacht dat ik dit zo leuk zou vinden!

Op zaterdag (18 maart) vertrokken we naar het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland: Cape Reinga. Het is een erg lange rit, maar op het eind wordt je beloond met een mooi uitzicht. Je ziet de welbekende vuurtoren, maar wat veel mooier (en niet echt op foto’s te vangen) is, is het ‘botsen’ van de twee verschillende zeeën. Daardoor krijgt het water zones met verschillende kleuren en ontstaan er een soort draaikolken. Daarna gingen we via de oostkust, over 90 mile beach terug naar het zuiden. Eerst twijfelden we of onze Melissa niet vast zou komen te zitten, maar het was echt een ontzettend gave rit, in volle vaart over het strand. Een unieke ervaring en vooral Koen straalde van oor tot oor. Een tijdje later kwamen we langs een ander mooi punt in onze reis: de grootste/dikste/oudste Kauri boom van Nieuw-Zeeland. Echt een hele indrukwekkende boom, bijzonder om even gezien te hebben. Ondertussen was het al laat dus besloten we op een DOC midden in de bossen te gaan slapen.

Ondertussen waren we niet meer zo ver van Auckland vandaan. Rond de middag wandelden we dan ook doodleuk bij André en Helen naar binnen. André wist niet wat hij zag! Hij had ons nooit nu al weer terug verwacht. Tijdens het schoonmaken en verbeteren (een dikker matras en betere gordijntjes) van Melissa bleek dat ze toch wel erg veel olie verbruikte, in tegenstelling tot wat de verkoper ons had verteld. We maakten ons een beetje zorgen, want we wilden niet ergens total loss langs de weg komen te staan. André heeft een vriend (Nga) die automonteur is en via de telefoon probeerden zij te vinden waar het vandaan kwam. Het was zondag, dus besloten we de volgende dag even langs zijn garage te rijden. De rest van de zondag hebben we nog gezellig met zijn allen doorgebracht, met als hoogtepunt een pizza party en een heerlijke zelfgemaakte tiramisu van Anouk.

Nadat we maandag wat boodschapjes hadden gedaan en de nodige telefoontjes (verzekering etc.) hadden gepleegd, vertrokken we naar de garage. Nga checkte het een en ander, vulde de olie bij en gaf Melissa een kleine opknapbeurt. Hij kwam tot de conclusie dat haar repareren ons veel geld zou kosten, maar dat dat niet nodig was zolang we de olie maar regelmatig bij bleven vullen. We waren een beetje teleurgesteld, omdat de auto toch niet zo goed was als hij in eerste instantie leek (wat betreft bouwjaar, kilometerstand, etc.), maar ook opgelucht dat het ons niet heel veel geld ging kosten (als het hier maar bij blijft!). Nga heeft ons in ieder geval super goed en fijn geholpen, dus nadat we een pakketje bier hadden afgeleverd konden we met een gerust hart op weg naar het midden en zuiden van het Noord-eiland. First stop: de Coromandel.

De Coromandel is een soort schiereiland aan de noord/oostkust van het Noord-eiland en het heeft een prachtige omgeving. De eerste nacht sliepen we in Thames, een leuk klein dorpje, waar je door de gebouwen het gevoel krijgt dat je in een western film rond loopt (de houten klapdeurtjes ontbreken nog net). De volgende dag (21 maart) stonden we heel vroeg op om de Pinnacles-walk te doen (een hike van een dag door een bos, omhoog naar de Pinnacles rots en terug). We wisten niet hoe veel tijd wij voor een hike van een dag precies nodig zouden hebben (8 uur? 10 uur? 12 uur?), dus vandaar dat we erg vroeg wilden beginnen. Toen we met ons goede gedrag bij het informatiecentrum aan kwamen bleek echter dat de weg naar de rots door de grote hoeveelheid regen overstroomd en onbegaanbaar was. Helaas, maar ach, dan hadden we in ieder geval nog een hele dag voor ons. Thames hadden we wel zo’n beetje gezien, dus besloten we omhoog te gaan naar Coromandel town. De stadjes waar je naartoe rijdt zijn meestal niet zo bijzonder, maar de weg ernaartoe is prachtig. Je rijdt over slingerachtige weggetjes en ziet zo’n gevarieerd landschap. Coromandel town bleek ook niet zo bijzonder, dus reden we verder naar Fletcher bay: het noordelijkste puntje van de Coromandel. Een ongelofelijk mooie plek, waar je het gevoel krijgt dat je aan het einde van de wereld bent gekomen. Er waren hooguit 10 andere mensen op de DOC. We hadden hier een hele relaxte middag en avond: zwemmen in de zee, lezen in de zon, kokkerellen op ons gaspitje met een lekker glaasje wijn erbij en ’s avonds een filmpje kijken in onze Melissa.

De volgende dag was woensdag 22 maart en dus: mijn verjaardag! De dag begon al goed met mooie verjaardagsballonnen, een prachtig verjaardagsconcert van Koen en een heerlijk verjaardagsontbijt (pannekoeken!). Vlak daarna kwamen onze buurvrouwen naar ons toe en bleek dat een van hen ook jarig was: hoe toevallig! We hadden gehoord dat deze omgeving ook ontzettend mooi was, dus in de ochtend deden we een hike van ongeveer 3 uur door de mooie bergen daar. Daarna namen we een lekkere koude douche (hoe leuk en romantisch het kamperen ook is, hier zal ik nooit aan wennen), en vertrokken we terug in de richting van Coromandel town. Daar aten we een lekker taartje (waarop Koen heel lief, 2 kaarsen, een 2 en een 5, had laten zetten) en gebruikten we de WiFi om alle leuke, lieve felicitaties vanuit Nederland te lezen. Aan het einde van de middag reden we door naar het volgende stadje: Whitianga. Dit vonden wij veruit het leukste stadje van de Coromandel. Nadat we er wat rond gelopen hadden besloten we lekker te gaan barbecuen. Met een heerlijk wijntje erbij, een perfecte verjaardagsmaaltijd! Al met al een heerlijke dag die ik niet snel zal vergeten.

Op donderdag sliepen we eerst lekker uit en daarna gingen we met de ferry en te voet naar Shakespeare’s cliff en Cooks beach. Het was lekker om even op het strand te liggen, maar verder niet heel bijzonder. In Whitianga zelf was een Amerikaanse autodag gaande en dat vonden we stiekem eigenlijk interessanter. Vrijdags pakten we de auto naar Hot water beach. Daar komt heet water uit de grond, waardoor je als het eb is een eigen jacuzzi uit kan graven. Koen was erg fanatiek en bleef maar graven. Uiteindelijk hadden we niet een voetenbadje of een jacuzzi zoals de meeste anderen, maar een compleet zwembad! We lagen net 10 minuutjes lekker te bubbelen, tot het strand overspoeld werd door een hele grote groep schoolkinderen. Een van de kinderen stapte per ongeluk op onze rand, waardoor die bijna instortte. Een leraar zag het gebeuren en droeg een heel groepje kinderen op onze muren op te bouwen. Wij moesten hard lachen en vonden dat totaal niet nodig, maar ze wilden het per se doen. Vervolgens lagen wij dus lekker in het hete water, terwijl er 5 kinderen om ons heen het zwembadje aan het verbeteren waren. Na een paar minuten hebben we ze natuurlijk uitgenodigd om erbij te komen zitten, want dit was nogal ongemakkelijk. Toen we het beu waren op hot water beach gingen we verder naar Hahei beach. Van daaruit liepen we naar Cathedral cove, een soort uitgesleten rots aan het strand en een typische hotspot waar alle toeristen heen gaan. Achteraf waren we blij dat we vroeg opgestaan waren, want nu hadden we mooi nog de tijd om richting onze volgende bestemming te rijden: de Waitomo caves. Dit ligt weer meer aan het westen van het Noord-eiland, en eigenlijk altijd een beetje uit de richting. Onderweg stopten we in Hamilton, een kleine stad, die op ons gezellig overkwam. We genoten even van een lekker biertje, wijntje, een burger, muziek en het gezelschap van anderen. Hoewel het op de campings echt genieten van de natuur en vooral quality time met elkaar is, is de afwisseling met een (kleine) stad af en toe ook leuk. Daarna was het nog een klein half uurtje rijden tot onze slaapplek.

Op zaterdag vertrokken we naar Waitomo, waar we de caves, bekend van de enorme hoeveelheid glowworms (gloeiwormen) wilden bezoeken. We deden wat research en kozen voor een combo pakket van twee caves. We moesten 2,5 uur wachten voordat we naar binnen konden, maar dat was niet zo erg, want recht tegenover onze parkeerplaats was een sportevenement gaande. We keken naar paardensport (dressuur en springen), maar ook een lokaal iets waarbij mannen zo snel mogelijk een blok hout of een boomstam door moesten hakken. Achteraf zijn we heel blij dat we de combo gedaan hebben. De meest bekende glowworm caves zijn ontzettend mooi, vooral het uitzicht op de ontelbare gloeiwormen is erg indrukwekkend. Het lijkt wel een sterrenhemel. Maar, je krijgt er maar een rondleiding van 30 tot 45 minuten dus het is ook wel heel snel voorbij. In de andere grot zie je bovendien een stuk meer stalagmieten en stalagtieten, wat ook heel gaaf om te zien is. De rondleiding daar duurt ongeveer 2 uur, dus met deze twee samen heb je een topmiddag. In de avond keerden we terug naar dezelfde slaapplek als de nacht daarvoor.

Gisteren vertrokken we naar Rotorua, een dorpje met veel Maori cultuur en vulkanische activiteit. Ook zijn hier heel veel extreme sports te doen. Het enige nadeel daaraan is dat het in de buitenlucht altijd stinkt naar rotte eieren. We gingen naar het tourist information office om wat informatie te krijgen over welk park te bezoeken. Een he-le-boel informatie, dus stof tot nadenken. Verder liepen we wat rond in het centrum van Rotorua, bezochten we een wijk waarin de Maori’s nog traditioneel leven, de government gardens en een park met allemaal heetwaterbronnen en borrelende modderbaden. In de avond begon het met regenen, en niet zo’n beetje. Het heeft de hele nacht en ook zo’n beetje de hele ochtend ontzettend hard geregend. We besloten dan ook nog niet naar een vulkanisch park te gaan, maar even een chilldagje in te lassen: wassen, blog schrijven, etc. Morgen gaan we waarschijnlijk naar Wai-O-Tapu en de dag daarna willen we iets van een extreme sport doen. We twijfelen nu tussen luge (in een soort kart van een berg af racen), zorb (in een opblaasbare plastic bal van de berg af rollen) of een schommel tussen twee bergen, of een combinatie daarvan.

Kortom, Nieuw-Zeeland staat tot nu toe in het teken van mooie landschappen (het mooiste schijnt op het Zuid-Eiland te komen), rondtoeren met ons Melis, maar vooral veel quality time samen.

P.S. We hebben nauwelijks WiFi, vandaar dat jullie misschien minder van ons horen dan jullie gewend zijn. Hopelijk lukt het om wat foto’s van Nieuw-Zeeland op Facebook te uploaden!