Het leven na Pasen bij 'ome Jan'

De laatste blog is alweer meer dan een maand geleden! Vanwege verschillende verzoekjes van het thuisfront maken we dus maar weer een beginnetje met wat we daarna gedaan hebben. We zullen het proberen kort te houden...

Met Pasen waren we nog steeds bij Jan (die we telkens 'ome Jan' bleven noemen, vond hij erg leuk). We hadden weer een stralende dag met de Easter Fair en konden lekker langs de kraampjes struinen. Ook hadden we nog geluk bij de stille veiling; we wonnen een voucher voor een holiday park in Queenstown (voor ons een luxe plek om te slapen, een soort camping). 's Avonds hadden we een hele gezellige barbecue met het Nederlandse stel waar we de kayaks van hadden geleend en Murray, een goede vriend van Jan. Wat zat die man vol met verhalen, fantastisch!

De volgende dag stonden we vroeg op om te gaan hiken in het Abel Tasman national park. Dit is een natuurgebied wat heel veel toeristen aantrekt, dus we hadden er hoge verwachtingen van. We reden naar Marahau en namen de watertaxi naar Bark Bay, vanwaar we terug wandelden naar de auto. In het begin was de wandeling erg mooi, maar daarna vonden we hem eerlijk gezegd een beetje saai. Toen we bij de parkeerplaats aan kwamen, kwam er opeens een jongen op Koen aflopen. Het duurde even, maar na een paar keer kijken herkende Koen hem; het was William, een jongen die hij tijdens zijn half jaar studeren in Warschau heeft leren kennen. Super toevallig! We dronken samen een biertje en spraken af om de volgende dag in de stad wat uitgebreider bij te praten. We moesten toch naar Nelson, want helaas hadden we wat problemen met de auto. Uiteindelijk leek het erger dan het was, en na een paar dagen na de garage en niet heel veel dollars later, was alles weer in orde. In de tussentijd kregen we een (kleine snelle) leenauto, waarmee we terug naar Jan konden rijden. We wilden bij de Nelson lakes een meerdaagse wandeling maken (trampen) en als we moesten wachten tot onze auto terug was, zouden we wel erg lang in Mapua stil zitten. Inmiddels hadden we namelijk ook onze vlucht naar Sydney geboekt (op 17 mei), dus we wilden niet al te veel tijd verspillen. We besloten dus met de huurauto, bepakt en bezakt met spullen voor onze overnachting in de hut in de bossen, naar de Nelson lakes te rijden. We waren duidelijk niet gewend om met zoveel gewicht te lopen, maar vooral Koen had veel last van de blaren die hij bij de hikes in de dagen daarvoor had opgelopen. Uiteindelijk kwamen we na een hele mooie wandeling van ongeveer 7 uur aan bij de hut en gelukkig hadden we de laatste twee bedden (anders hadden we op de betonnen vloer moeten slapen). Je moet je voorstellen dat in zo'n hut niets anders is dan bedden, niet drinkbaar water en een openhaard. Het heeft wel iets, maar eerlijk is eerlijk, dit was toch echt wel een beetje te primitief voor mij (denk: muizen die 's nachts langs je hoofd lopen, slapen met een trui aan en nog steeds koud). Het was wel echt prachtig om wakker te worden en te zien hoe de natuur ook langzaam ontwaakt, met de mist boven het meer en de vogeltjes die fluiten. Een hele bijzondere ervaring. Toen we de volgende dag wat dichter bij de bewoonde wereld kwamen, ontvingen we een sms van Jan: 'call me, it's urgent'. Bleek dat de Honda garage een potentiële koper voor onze leenauto had, die graag een proefritje wilde maken, nog diezelfde dag om half 2 (het was 11 uur en 1,5 uur rijden naar Nelson of zo). Oepsie.. Dus wij begaven ons snel naar de drukke weg, gingen we al hitchhikend naar onze auto en reden zo snel als we konden naar Nelson. Nog net op tijd!

Die avond hadden we nog een gezellige avond met Jan en de volgende ochtend vertrokken we weer lekker vertrouwd met ons Melissa naar de Golden Bay. Ze reed weer als een zonnetje en bracht ons onder andere naar Harwoords hole en de Rawhiti caves (een ongelofelijk mooie grot, die na een flinke klim uit het niets lijkt te verschijnen). We sliepen op de Totaranui camping, met uitzicht op een prachtig strand en het gevoel dat je samen alleen op de wereld bent. De volgende dag bezochten we de Wainui falls, the Grove en the pupu springs. Dit vonden wij allemaal wel leuk om te zien, vooral omdat je er toch langs rijdt, maar ieder voor zich niet heel bijzonder. 's Avonds logeerden we op een paardenboerderij, waar we nog een leuke strandwandeling maakten, gezellig kletsten met andere backpackers in de buitenkeuken en glowworms konden zien. Ook dronken we een biertje en hadden we contact met vrienden van in de bekende pub de Mussel Inn. Vanuit daar vertrokken we de volgende ochtend naar het uiterste puntje van de Golden Bay: Farewell spit en Cape Farewell. Ook dit vonden we eerlijk gezegd een beetje overrated. De wandeling die we maakten om uitzicht op de spit te krijgen was daarentegen prachtig, en het absolute hoogtepunt van de dag was Wharariki beach, waar we ontzettend veel (baby)zeehondjes van heel dichtbij konden bewonderen. Zo aandoenlijk en bijzonder. We besloten dezelfde avond nog de rit terug naar Mapua te maken, zodat we de volgende dag nog wat dingetjes konden regelen. We hadden het nog erg gezellig met Jan, maar de volgende dag (26 april ondertussen), moesten we dan toch echt afscheid van elkaar nemen.

We begonnen aan de route langs de westkust, via Westport, Cape foulwind, de pancake rocks (in Punakaiki, waar we de mooie Pororari River Track wandelden), Greymouth (waar we weer even met de auto naar de garage moesten), Hokitika (waar we met onze auto lekker dodgy voor 5 dollar op de parkeerplaats van een motel kampeerden), Okarito (waar we de Trig walk deden en weer kampeerden op een prachtig plekje in de middle of nowhere), etc. Eerlijk gezegd waren er zoveel mooie plekken langs de westkust, die allemaal individueel niet zo spannend zijn, maar het geheel maakt het een fantastische route. Uiteindelijk logeerden we op 29 april in Gillespies beach en bezochten we de volgende dag de Franz Josef gletsjer. Eerlijk gezegd schrokken wij ervan hoe deze er bij lag. We hadden de foto's van Harry en Trudy (2011) gezien, maar wat wij zeggen was slechts een slap aftreksel daarvan. Het werd pijnlijk duidelijk over wat voor invloed de opwarming van de aarde heeft op deze natuurverschijnselen (hetzelfde geldt voor Fox Glacier). Het bordje op de weg naar de gletsjer toe met 'tot hier kwam de gletsjer in jaartal xxxx', bevestigt dat beeld. Desondanks mooi om even gezien te hebben. We wilden de gletsjers en Mount Cook, die daarbij in de buurt ligt, ook graag van boven zien, en spontaan ontstond het idee om daar te gaan skydiven. Dat wilden we sowieso al doen, en dit leek ons een prachtige omgeving daarvoor. En daar hadden we gelijk in! We sprongen van een hoogte van 13.000 ft en maakten een vrije val van ongeveer 60 seconden, maar het was geen moment eng. Het was een prachtige heldere dag, wat zorgde voor een adembenemend uitzicht vanuit het vliegtuig. En wat een ongelofelijk vrij gevoel (en hallo adrenaline) als je naar beneden valt. Echt een top ervaring.

Na het skydiven vertrokken we naar Wanaka, een ontzettend leuk en gezellig stadje net boven Queenstown. Koen had een sollicitatie lopen en moest daarvoor de volgende dag een video interview doen. Maar ja, met een North face fleece vest of een heel vaak gewassen t-shirt komt dat natuurlijk niet zo goed over. En een pak kopen ging ons ook wat ver. Gelukkig hadden we het creatieve idee om naar de op(portunity) shop te gaan (een soort kringloopwinkel, alleen is het in NZ heel normaal om daar kleding en andere dingen te kopen). Bij de mannenafdeling hadden ze helaas alleen wat oubollige overhemden, maar wel een paar leuke dassen. Ik vond bij de damesafdeling wel een keurig witte blouse, met driekwart mouwtjes en een erggg vrouwelijke afwerking (stiksels, franjes). We besloten het ding samen met de dassen en een t-shirt toch maar te kopen en voor 14 dollar kon Koen de volgende dag goed voor de dag komen (hij moest wel zorgen dat zijn armen niet in beeld kwamen). Wat hebben wij hierom gelachen zeg. 's Middags deden we een prachtige hike in de Rocky Mountains met uiteindelijk een ongelofelijk mooi uitzicht op het meer bij Wanaka en reden we naar Queenstown. Daar sloegen we nog even wat voorraad in bij onze favoriete winkel (de Pak'nSave) en hadden we hele gezellige avonden in het voor ons luxe Top 10 Holiday park. In de tussentijd was het, vooral 's nachts, al een stuk kouder geworden, dus wij waren heel blij met de openhaard in de woonkamer. Het stopte die dagen maar niet met regenen, dus ongetwijfeld was de sfeer in Queenstown wel eens beter geweest. Toch is het een leuke stad, waar altijd iets te beleven is. Ze bieden vooral veel extreme sport aan, maar omdat wij net het skydiven achter de rug hadden hadden we niet de behoefte nog zoiets te doen. We zijn nog even gestopt in Arrowtown, een stadje waar veel goud gevonden werd en een western achtig uiterlijk heeft en hebben een wandeling in de mooie omgeving gemaakt.

Als volgende stop stond de Milford Sound op ons programma. We hadden een cruise geboekt voor de ochtend van zaterdag 6 mei en aangezien we Queenstown wel een beetje gezien hadden, reden we de avond ervoor alvast naar de camping zo dicht mogelijk bij Milford Sound. Ook hier was het stervens koud, maar met onze biertjes en het -wederom- prachtige uitzicht op de camping, vermaakten we ons prima. De cruise zelf was ook erg leuk en een goede manier om het gebied te verkennen. Erg bijzondere natuur, en daarnaast hadden we ook nog het geluk om een hele school dolfijnen te spotten. Weer een unieke ervaring rijker vertrokken we in de richting van de Catlins. We sliepen in Lumsden (of all places), een klein dorpje waar niets te beleven viel, behalve dat er een gratis camping was die er volgens ons vooral voor zorgde dat de lokale horeca een beetje draaiende bleef.

De Catlins zelf waren de lange rit zeker waard. Het is weer een totaal ander landschap (kenmerkend voor NZ, van vulkanisch tot stranden tot groene bossen tot fjorden tot gletsjers, noem maar op). Een beetje Schots; lichte heuvels, veel groen en veel schapen.

Daarna vertrokken we naar Dunedin, maar daarover later meer. Het verhaal is al lang genoeg en het is voor ons weer even tijd om verder te gaan :) Inmiddels zijn we alweer in Indonesië en genieten we nog steeds volop. De volgende blog zal niet zolang op zich laten wachten en we zullen snel foto's op Facebook plaatsen, beloofd!

Veel liefs, Koen en Marleen